फैसला

त्यो गाउँमा नयाँ मुखियाले तालुकदारी चलाएका थिए । उनको दावा थियो, ‘गाउँमा शान्ति सुव्यवस्था, अमनचयन, उन्नति प्रगतिका साथै दुनियाँमै नभएको लोकतन्त्र, समानता, नागरिकहरूको बाँच्न पाउने अधिकार सुनिश्चित गरिएको छ । कोही भोका, नाङ्गा र असुरक्षित छैनन् ।’ तर वास्तविकता त्यस्तो थिएन । जहाँका नागरिकहरू उनैसँग डराउँदथे । कमीकमजोरी र अन्यायका बारेमा चुइँक्क बोल्न पाइँदैनथ्यो । जनमतको मुन्टो निमोठिएको थियो । भ्रष्टाचार, महङ्गी, कालोबजारी र यौन हिंसाको दुश्चक्र मडारिएको थियो । छोरीचेलीहरू घाँस दाउरा, मेलापात, विद्यालय त के शौच जाँदा पनि सुरक्षित थिएनन् । मदोन्मत्त यौनपिपासुहरूद्वारा दिनदहाडै उनीहरू लुटिन, बलात्कृत हुन र मारिन विवस थिए ।

निर्मला, गुलबसा खातुन र भागिरथीहरू त्यसका प्रतिनिधि उदाहरण बनेका छन् । आवारा उरन्ठेउलादेखि कथित बालब्रह्मचारी भनाउँदा धर्मभीरुहरूसमेत यस्तो निन्दनीय कार्यमा सम्लग्न रहेका देखिन्थे । मुखियालाई भने छोरीचेली लुटिएकोप्रति कुनै चिन्ता थिएन । उनी केवल भेला कचहरीको आयोजना गर्ने र अरूहरूको हुर्मत काढ्नमै तल्लीन देखिन्थे । भेलाले एकातिर कोरोनालाई गिज्याइरहेको थियो भने अर्कातिर गाउँमा ज्यादती र आपराधिक घटनाहरू बढिरहेका थिए । त्यहाँ न पीडितले न्याय पाए, न अपराधीलाई सजाय नै भयो । त्यहाँ त तीन वर्षे बालिकादेखि साठी–पैँसठ्ठी वर्षीया वृद्धासमेत बलात्कृत हुनुपरेको अवस्थाले नारी अस्मिता नै सङ्कटमा परेको थियो । झन् छानबिनको ढिला–सुस्ती हुँदा कतै उनकै मान्छेहरू त संलग्न छैनन् भन्ने आशङ्का उब्जिएको थियो ।

यत्तिकैमा मुखियाका महल नजिकैकोे मन्दिरमा फेरि अर्को घटना घट्छ । पुजारीलाई अनुयायी बलात्कार गरेको आरोप लाग्छ । सुरुमा घटनालाई मिथ्या भन्दै दवाउने प्रयत्न गरिन्छ । तापनि समाजको साथ पाएपछि महिलाले पुजारी विरुद्ध उजुरी दिन्छिन् । पुजारीले मुखियासँग आफ्नो घनिष्ठ सम्बन्ध रहेको धाक देखाएर छानबिनलाई प्रभावित पार्न खोज्छ । तर अनुसन्धान रोकिँदैन ।

परिस्थिति पुजारीका पक्षमा हुँदैन । पीडित महिलाको घाउचोट, गुप्ताङ्ग, वीर्य आदि परीक्षण गरिन्छ । परीक्षणबाट उनी बलात्कृत भएको पुष्टि हुन्छ । त्यसपछि पुजारीलाई हिरासतमा लिएर प्रहरीले न्यायालयमा पेश गर्छ । त्यसबिचमा धेरै चलखेलहरू हुन्छन् । यद्यपि पीडित पक्षले न्यायालयको फैसला पर्खनुको विकल्प थिएन । धैर्यताका साथ प्रतिक्षा गर्छन् । अन्ततः लामो समयको अन्तरालपछि न्यायालयले आफ्नो फैसला सुनाउँदै भन्छ–

“बलात्कृत महिला स्वयम् चरित्रहीन स्त्री हुन् ।”

लोकनाथ पुडासैनी