कथा – घर्तिबा र दाह्री

मेरो घरमा उनले सात आठ बर्षको उमेरबाट
हलो जोत्दै आए|
अब सायद बिसाउन चाहान्छन्।
सायद कुनै ठुला सपना पनि देखेनन्  उन्ले|
कुनै ठुला मान्छे पनि त होईनन्|
खाली मेरो दुनियाका ठुला मान्छे हुन् उनि|
म भन्दा धेरै बलिया छन्|
मेरो दाह्री छैन, उनको छ।
म जोत्न सक्दिन उनले हलो जोत्छन|
मेरो बालक मानस पटलका
सबै भन्दा बहादुर मान्छे उनि|
म हरेक दिन साँझमा उनलाई  बिदा गर्न त….ल सम्म पुग्छु|
बिहान नहुँदै म उनको बाटो हेरीरहन्छु|
कस्तो सम्बन्ध यो?!
एक पल उनि सँग बिते,
दिनभरि मन खुशी|
दिनभर उनि सँग पछी पछी हिड्छु
उनले खेतबारीमा हलो दौडाऊँछन्।
म उनलाई पछ्याई रहन्छु ।
आमाले खाजा दिनुह्न्छ उनलाई।
म पनि सँगै खाने हठ गर्छु।
म पनि घर्तिबा सँगै खान्छु के….
आमा रिसाउनु हुन्छ|
घर्तिबाले आमालाई सम्झाऊँछन्, अनि मलाई सानो रोटीको टुक्रा दिन्छन्।  |
आमाले घरमा मलाई बनाएको परिकार भन्दा
घर्तिबालाई बनाएको रुखो खाजा मिठो।
खै कस्तो हो यो सम्बन्ध!
उनले मात्र काखमा राखे मलाई आज,
उनि थकित्  थिए ।
मैले बिस्तारै उनका दाह्री मुसारें।
उनले मेरो हातमा उनको हात राखे,
मेरो हातलाई अलिकति दबाए , आफ्नो गालामा
घुमाउन थाले।
मेरो हातमा उनका दाह्रीले घोच्न थाल्यो।
म गुदगुदिन थालें।
म उम्कने प्रयाश गरेँ।
उनले झन् मलाई दबाए।
कस्तो मजाको खेल यो, म रमाएँ।
आज घर्तिबाको दाह्रीमा
पुरै हात फेराउन पाउँदा खुशी भएँ।
घर्तिबाले धेरै बेर मलाई अँगालीरहे।