लुसी

हुर्केकी मस्त ती चारु मनकी फूल सुन्दर
आँखाकी पुतली मेरी फक्रेकी कविताक्षर
बिस्तारै उनकै बाटो लागेँ कुटी जता थियो
चन्द्रमाको दया पाएँ सरणी झरिलो भयो ।

आँखामा चन्द्रको रश्मि लागे खेल्न बराबर
जति हिँड्छु नयाँ देख्छु घाँसे मैदान मास्तिर
निकै थकित भो घोडा रोकिएनौँ कतै तर
बाटो तैपनि भो प्यारो सम्झिएँ उनकै स्वर ।

हिँड्दा हिँड्दै पुग्यौँ हामी फलोद्यान जहाँ थियो
मनमोहक यो दृश्य दृष्टि–दर्पण नै भयो
उकालो माथिको दृश्य अत्यन्त रोचकै थियो
उक्लियौँ टाकुरामाथि ओर्लँदो चन्द्रमा भयो ।

मीठो निद्रा निदाएर सपना सल्बलाउँदो
सिरानीमा थियो हाँसो बैँसको खस्खसाउँदो
दृष्टि सौन्दर्यमा लिप्त रोकिएन निदाउँदा
चन्द्रमासितको स्नेह चोखो निर्मल पाउँदा ।

अघि बढ्दै गयो घोडा बिस्तारै सपनासँगै
रोकिएन कतै यात्रा नपुगी कुञ्जमा उसै
पुगेर कुञ्ज–कर्सामा रोकियो अश्व ओर्लिएँ
तत्कालै रातकी रानी डुब्दा एक्कासि तर्सिएँ ।

आसक्त रक्त–सञ्चार भयो कौतुक जागृत
प्रेमीको माथमा उर्ले प्रेम–कल्लोल झङ्कृत
हे ईश्वर बता ऐले कहाँ छिन् मनकी लुसी ?
अस्तायौ के तिमी साँच्चै ? रुँदै छु हौ तिमी खुसी ।
—

जाँदैन थे जन कुनै तर काव्यकार
पुग्थे अरे छ रचना उनकै अपार
अज्ञात चारु रसिली हँसिली मजाकी
लज्जालु नम्र मनकी प्रतिभा धराकी ।

फक्रन्छ पुष्प नलिनी बिलमा लुकेर
घुम्टेर चारु उसरी चहकिन् झुकेर
हुन् शुभ्र शान्त मनकी जगकी जुनेली
त्यो चम्किलो गगनको खगझैँ उजेली ।

अज्ञात नै प्रिय थियो तिनको बसाइ
चिन्दैन थे अधिकले उनको उँचाइ
निष्प्राण चारु चिरकाल समाधिमा छिन्
शेकार्त छन् कवि युवा कविता रुदैछन् ।
—

देखिन्न देह तिनको स्वर नै बिलायो
कानै छ बन्द अनि दृष्टि गयो हरायो
घुम्छिन् कि रातदिन ती पथ मेदिनीको ?
चट्टान या कड ढलेसरि या तरुझैँ ।
—
घ
घामपानी दुबै पाई हलक्क हुर्किइन् लुसी
तीन वर्ष बितेको रे प्रकृति काखमा बसी
भनिन् प्रकृतिले आफैँ उम्रिएकी लुसी थिइन्
रोपिएकी कसैद्वारा धर्तीकी फूल होइनन् ।

लुसीलाई म नै लिन्छु स्नेहको फूल–पत्रमा
मेरै बनाउँछु भन्दै कवि हुन्छन् अठोटमा
उनै म हुँ उनैसाथ रहन्छु कविता गरी
प्रकृति न्याय मायमा हामी रम्छौ सधैँभरि ।

लुसी चौतर्फी देखिन्छिन् मूर्त अमूर्त रूपमा
पहरा कुञ्ज मैदान बेंसी भञ्ज्याङ, दूनमा
लिन्छिन् आनन्द एक्लै ती हेर्दै दृश्य अनेकन
कैले भावुक ती बन्छिन् कैले अत्यन्त संयम ।

मृगशावकजस्तै ती विनोदी बनी खेल्दछिन्
वनकी सुकुमारी ती शैल मैदान घुम्दछिन्
वास्ना मग्मग हावमा पस्केर मुस्कुराउँछिन्
सुनसान र शान्तिको घुम्टो ओढी चियाउँछिन्।

शुभ बादलले दिन्छन् लुसीलाई नयाँ बल
निगाला बाँसको सैर हेर्दछिन् भई चञ्चल
आँधीको मार ती खप्छिन् उदास नबनीकन
सौन्दर्य रूपमा देख्छिन् विवर्त धमिलोपन ।

तरा स्नेही बनी हेर्छन् उनलाई फकाउँदै
कान थापेर ती घुम्छिन् गोप्य ठाउँ रमाउँदै
मनोज्ञ सरिता–नाच गीत गुञ्जन कल्कल
मन फुर्फुर झन् आँखा ओठ छन् अति चञ्चल।

खुसीको खँदिलो भाव तर्रतर्र भर्दछन्
उँचाइ तिनको अग्लो राजकीय बनाउँछन्
कुमारी मस्त फक्रेकी रतिकेलि छ फूलको
लुसीसितै म बस्तै छु छ यो ठाउँ उम∙को ।

थिइन् ती प्रेमले सिक्त भनिन् प्रकृतिले रुँदै
छैनन् ऐले लुसी अल्पिन् छोडी कवि धरा दुबै
सुनसान भयो सारा वाटिका नै विरक्त छ
आख्यान सम्झना उन्को जे थियो अब शून्य छ ।

ङ
भयो यात्रा मेरो उदधि परका मानिससँगै
थिएनन् ती मेरा परिचित सखा गाउँ घरकै
जसै लेखेँ मैले प्रकृति तनयाको सुकविता
भयो बेलायत् नै कवि ह्दयको धड्कन कथा ।

पलायो मायाको मुकुल कविमा चारु दिलको
छचल्केको छल्का उदधि तिरको काव्य रस भो
त्यहीँ डुल्थिन् देवी प्रकृतिसित खेल्दै दिनदनै
उनै हुन् ती चारु प्रकृति–तनया पुष्पित कुनै ?

पहाडैमा जन्मँे वरिपरि थिए झील र झरी
त्यहीँ खेली डुल्थेँ कवि–ह्दय पोखी दिनभरी
त्यहीँ पाएँ आत्मा प्रकृतिसित खेल्र्दै विनत भै
तरङ्गिन्थ्यो धेरै ह्दय कहिले भावुक हुँदै ।

सिकेँ लेखेँ केही प्रकृति–कविता गीत सपना
यहीँ झुल्क्यो प्यारो अरूणिसित जीवन्त विपना
थियो तातो हावा कथित युगको लन्डनभरि।
भयो धेरै चर्चा सरल रचना चारु कसरी ? ।

जसै ओल्र्यो प्रात: तम घन निशा अल्पिन गयो
थियो आशा सङ्लो तर मुकुलको स्वप्न हरियो
सुके अल्झे आँखा अब त उनको मात्र सपना
यहाँ छैनन् छैनन् तन बदन भो शून्य भवमा ।